Bali!

G'day Y'all (ze zeggen dit trouwens echt nergens voor de mensen die dat denken haha),

Ik ben inmiddels al weer terug uit Bali, in het toch wel iets koudere Sydney.. Terwijl ik weg was hadden ze hier een hittegolf (typisch), maar het is nu ongeveer 20 graden, ook niet verkeerd natuurlijk! Ik heb een beetje bijgehouden wat we elke dag hebben gedaan in Bali en ik wil dat natuurlijk graag met jullie delen, geen idee hoe lang het word en of jullie hier op zitten te wachten, maar voor de mensen die het leuk vinden lees snel verder:)

We zijn naar Bali geweest met een groep van 7. 3 meisjes waaronder ik, een meisje uit Duitsland en een uit de VS. Verder nog 2 jongens uit de VS en 2 uit Canada, een gevarieerd gezelschap dus. We kwamen rond middernacht zaterdag aan in Bali, en wat we meteen merkten: het is er HEET, en vooral erg vochtig. Maar misschien kwam dit ook omdat wij spijkerbroeken en een vest aan hadden.. We werden opgehaald met de taxi, en onderweg maakten we kennis met een ander kenmerk van Bali (en waarschijnlijk heel Indonesië): verkeerschaos. Het is er enorm druk op de weg, vooral met scooters. Stoplichten zijn er amper en regels zijn er al helemaal niet. Scooters halen auto's links, rechts en in het midden in en voor auto's geldt "wie het eerst komt, die het eerst maalt." Niks voorrangsregels dus.. Nadat we 5 keer bijna dood zijn gegaan (wat nog vaker zou gebeuren deze vakantie, maar de chauffers weten geloof ik wel wat ze doen) kwamen we aan in ons huis. Super groot, met zwembad en alles erbij, dus dat was een prima verblijf voor de rest van de tijd.

De dag erna hebben we meteen wat scooters gehuurd. Dat ging niet, zoals normaal, via een verhuurbedrijf. Het ging ongeveer zo: in het plaatsje waar wij zaten gingen we lunchen. De eigenaar van het cafeetje ving op dat wij scooters wilden huren. Hierop schreeuwde ze een naam, wat later "Sidi" bleek te zijn. Een vrouw kwam naar buiten gerend en zei dat ze wel wat scooters kon regelen. Hierop werd meteen actie ondernomen en al haar kinderen en familie werden ingezet om scooters overal vandaan te halen. Uiteindelijk bleek het nog redelijk goedkoop te zijn ook, dus we zijn akkoord gegaan. Sidi zwaaide ons uit met de woorden "See you every day!" Aangezien wij dachten dat ze bedoelde "see you soon" of zoiets dergelijks, besteedden we er verder niet veel aandacht aan. Alleen meende Sidi wat ze zei, ze kwam elke dag naar ons huis om te vragen of we iets nodig hadden, bijvoorbeeld vervoer naar de stad. Erg handig dus, maar soms ook een beetje vreemd..

Ons huis is gelegen in Uluwatu, in het zuiden van Bali. De grootste stad dichtbij, Kuta, was zo'n 45 minuten met de taxi (afhangend van het verkeer, want het kon zomaar oplopen tot het dubbele). Dit was erg fijn, want naar mijn mening is Kuta één grote chaos van taxi's en scooters, opdringerige verkopers en (dronken) toeristen. In Uluwatu konden we met onze scooters op pad gaan en nieuwe dingen ontdekken. Zo zijn we uitgekomen bij super mooie stranden, cliffs (klifs? kliffen? Ik kan zo langzaam aan geen Nederlands meer..) en tempels. Deze zouden we nooit gezien hebben als we in de stad zouden zitten. Één van de meest toeristische plekjes in Uluwatu in Single Fin, een beach bar met uitzicht over de zee. Op zondag avond komen alle surfers, locals en toeristen hier samen om uit te gaan, wij dus ook!

De dag erna zijn we wel naar Kuta gegaan, want we wilden eigenlijk toch wel weten hoe het was. Zoals ik al zei, erg druk, chaotisch en lawaaiig. Langs de weg zijn ontzettend veel kraampjes met souvenirs en als je langsloopt probeert elke verkoper je binnen te krijgen. In het begin is dit nog leuk, maar naar een tijdje word je er gek van. Ik heb gelukkig wel wat leuke dingetjes kunnen scoren in kraampjes van niet-zo-opdringerige verkopers, en wat we meteen hebben geleerd is dat je moet afdingen je iets wil kopen. Voor mij als Nederlander is dit ontzettend vreemd en ik voelde me in het begin zelfs een beetje schuldig. Als iemand 15 euro vroeg voor een jurkje zou ik dat het liefst gewoon geven, maar het is heel normaal om af te dingen en er dan 10 euro of nog minder voor te betalen. Na een tijdje werd ik hier wel iets "beter" in, maar het liefst zou ik gewoon de volle prijs geven om mezelf iets minder schuldig te laten voelen haha!

Wat hier ook erg goedkoop is was het eten. We zijn elke dag uit eten geweest, ten eerste omdat er geen supermarkt dichtbij was maar ten tweede omdat je hier voor een paar Dollar/Euro kan eten. In Roepia lijkt dat trouwens erg veel: 100.000 Roepia is 10 Australische Dollar, wat dan weer ongeveer 8 Euro is. Veel omrekenen dus..
Wat ik vooral veel heb gegeten is rijst, in allerlei soorten en combinaties. Elke keer was het even lekker, alleen zijn sommige restaurants niet gewend aan zo veel gasten en moesten we vaak dus lang wachten op het eten. Ook kwam het vaak voor dat de één het eten al op had voor dat de ander het eten op tafel had. Maar hier wen je aan en we hadden tijd genoeg dus het maakte ook helemaal niks uit. Nog iets wat ik hier vaak heb besteld is vers fruitsap. Als je in Nederland jus d'orange of appelsap besteld komt het vaak uit een pak, met enorm veel suiker. De sinaasappelsap die ik hier bestelde was bijna geel, waardoor ik eerst in de war was, maar dit komt omdat het vers is en zonder enige toevoeging. Hetzelfde gold voor mangosap, meloensap, drakenfruitsap, ik heb zo ongeveer alle sapjes wel geprobeerd haha.
Iets anders waar ik nog nooit van had gehoord waren "Jaffles." Vooral de Amerikanen waren hier erg verbaasd over, maar het is eigenlijk gewoon een tosti. Het verschil met "onze" ham/kaas tosti, is dat ze het hier ook zoet maken: bijvoorbeeld een jaffle met banaan, honing en pindakaas of eentje met appel/kaneel. Je kan het ook hartig eten, bijvoorbeeld met tomaat en bacon. Niet zo'n slecht idee!

Wat we verder nog hebben meegemaakt is dat sommige anderen (ik niet gelukkig!) bestolen zijn. De eerste keer kwam, je gelooft het niet, door apen. We gingen met z'n allen de zonsondergang bekijken bij de cliffs (klif? daar gaan we weer). Het was een erg lastig pad en je kon er bijna niet komen met de scooter en er was verder ook niemand. Mary, het Amerikaanse meisje, had haar tas daarom bij de scooter gelaten. Na wat foto's te hebben gemaakt en een tempel te hebben bekeken gingen we terug naar de scooters, maar onderweg kwam er een enorme groep wilde apen tevoorschijn. Ik denk dat het er wel een stuk of 50 waren, variëren van oude apen tot moeders met kleintjes. Aan het begin vonden we dit nog erg schattig, maar ze bleken redelijk agressief te zijn. Ze grepen naar de sjaal om mijn nek, die ik nog net op tijd kon terug trekken, en pakte de zonnebril uit Mary's handen. We wilden/konden hem niet terugkrijgen want we wilden geen bijtende apen riskeren. Mary was een beetje teleurgesteld, maar het werd nog veel erger.. Toen we bij onze scooters aankwamen bleek dat haar rugzak verdwenen was. We zagen er een aap mee wegrennen en het lukte ons om hem terug te krijgen. Helaas zijn apen erg slim, dus ze hadden de rugzak al open gemaakt en alle inhoud was weg.. Dit werd dus een grote zoekactie. Uiteindelijk is het ons gelukt om de huissleutel, de scootersleutel, haar ID kaart en portemonnee terug te vinden (weliswaar beschadigd). Helaas hadden de apen ook de portemonnee zelf open weten te maken, waardoor al haar geld weg was (zo'n 100 dollar). We hebben ongeveer 50 dollar weten terug te vinden, in zijn geheel maar sommige biljetten beschadigd. Deze werden later ook niet geaccepteerd in winkels.. Haar creditcard bleek helaas onvindbaar te zijn, dus dit was flink balen! Gelukkig had ze een tweede creditcard mee, dus het was niet helemaal een ramp. Les voor de volgende keer: nergens je tas achter laten!
De tweede keer was ik er zelf niet bij, maar de jongens gingen op pad met de scooter. Ze werden aangehouden door de "politie", die een verfrommeld, geel papiertje uit hun zak haalden en zeiden dat dit een internationaal rijbewijs was, en vroeg of de jongens dit op zak hadden. natuurlijk hadden zij dit niet bij zich (en het papiertje dat de agenten lieten zien was ook helemaal geen rijbewijs), dus de politie zette ze voor de keuze: geld betalen of mee naar het bureau en daar 1.000.000 Rupia betalen en de scooters kwijtraken. De jongens kozen natuurlijk voor dit laatste en de politie keek in hun portemonnee om te zien hoe veel ze bij zich hadden zodat ze dit allemaal konden innen. Erg vervelend, want ze zijn zo ongeveer 50 euro per persoon rijker geworden (en onze jongens dus armer..) Ik was blij dat ik er niet bij was.

Wat we nog meer hebben gedaan:

- naar het Monkey Forrest geweest. Dit is een groot park met allemaal apen die je kan voeren. In tegenstelling tot de apen die ons hebben bestolen waren deze erg tam en lief. Ook hebben we de rijstvelden bekeken. In het echt zijn ze nog mooier op de foto's, met ontelbaar veel kleuren groen. Verder hebben we nog traditioneel zilverwerk en batik-werk bekeken en we hebben natuurlijk ook veel tempels gezien. We zijn ook nog uitgegaan in Kuta. Helaas is het er niet van gekomen om de Bali Zoo te bekijken, dus ik vrees dat ik nog een keer terug moet.. ;)

Tot zo ver mijn trip naar Bali, ik kan er niet lang van nagenieten want de aankomende weken worden erg hectisch voor mij. Aangezien ik geen "finals" heb in November, zijn al mijn deadlines de laatste 2 weken van Oktober. Dit betekend 3 papers, 4 class tests en een presentatie, ietsje drukker dan ik gewend ben van Maastricht dus! Maar natuurlijk, ik hoor het jullie al denken, mag ik niet klagen: Ik heb daarna 3 maanden "zomer"vakantie, en 2,5 daarvan ga ik rondreizen (ik weet nog steeds niet waarheen) en Sydney verder verkennen. Ik denk dat jullie dan weer meer van me horen!